terça-feira, 20 de agosto de 2013

CASA DE PEDRA



É uma casa de pedra
com persianas verdes
e uma velha senhora dentro.
De manhã, ela vem molhar as flores da frente
e varrer os degraus da entrada.
À tarde, soa o rouco sino da aldeia.
Às vezes chega o aroma do mar
e de azeitonas.
Outras vezes passa uma criança
a caminho da escola,
um trabalhador em sua bicicleta,
um gato vadio.
E há ainda a brisa, a brisa.
Por que me comove tanto
uma velha senhora em sua casa de pedra?

ŜTONA DOMO

Ĝi estas ŝtona domo
kun verdaj persienoj
kaj maljuna sinjorino interne.
Matene ŝi akvumas la florojn fronte
kaj balaas la ŝtupojn ĉe la enirejo.

Je vesperiĝo sonas la raŭka sonorilo en la vilaĝo.
Iam kaj iam alvenas la odoro de maro
kaj de olivoj.
Alifoje preterpasas infano
survoje al la lernejo,
laboristo sur sia biciklo,
vaganta kato.
Kaj krome estas venteto, venteto.
Kial min tiel emocias
maljuna sinjorino en sia ŝtona domo?

7 comentários:

  1. O lirismo e a pedra aqui não se opõem, ao contrário se completam no paradoxal mistério dos dois últimos versos! Lindíssimo, Paulo!

    ResponderExcluir
  2. Via poemo estas bela kaj dolĉa poezia pentrarto pri vivo, tial ĝi emocias nin. Gratulon, Poeto!

    ResponderExcluir
  3. La Ĉielo ne malfermos sian pordon al la Poetoj ĉar ili jam vivas tie!

    ResponderExcluir
  4. Simpleco kaj profundeco rimas, sed ne ĉiam samsignifas. Tamen via lirika poezio kaj nia genia Esperanto surprizigas nin, kiuj gape ilin aplaŭdas.

    ResponderExcluir
  5. Bela kaj iomete trista poemo kun bela bildo! Krome ĉarma eblo por lerneti iom da portugala...

    ResponderExcluir
  6. Kia bela animregistro, Paulo!
    Larmoj dolcxe banas la okulojn...
    Dankon, vers'pentristo!

    ResponderExcluir